Sarah Mei Herman, Julian & Jonathan (2017)
‘Een dubbelportret is per definitie gecompliceerd. Is het feitelijk wel een portret? Het gaat hier immers niet om een enkel persoon. Je ogen flitsen voortdurend heen en weer. Toch vloeit alles in deze foto samen. De foto is ingetogen, de timing is uitzonderlijk. Duidelijk is dat de onderlinge relatie tussen de twee geportretteerden het onderwerp is. De foto roept op tot inleven in de relatie tussen deze beide mensen. De spanning tussen beiden is invoelbaar. Ook de fotograaf speelt een nadrukkelijke rol en wurmt zich er als het ware tussen. Daardoor ontstaat er een driehoeksrelatie waarin iedereen zijn positie heeft ingenomen. De vader kijkt in de richting van de camera, de halfbroer van de fotografe kijkt weg. Tenslotte is daar de fotograaf die observeert en de situatie meedogenloos heeft vastgelegd. De lichtval en de blik die je door de vitrage naar buiten wordt gegund versterken de confrontatie. In een tijd van vluchtig kijken en snel oordelen is dit een portret dat uitnodigt om beter te kijken.’