Het lijkt haast onmogelijk dat niemand eerder opmerkte
dat de jaren zich opstapelen en dwingen tot hoogtevrees.
Wij balanceren op een dunne muur, leren een evenwicht tussen
wat ooit en wat nooit.
Onze eerste ontmoeting rust op de bodem
we durven niet naar beneden te kijken.
uit: Het nodige breken
‘Soms kan één enkele regel voldoende zijn om de jury te overtuigen van literaire kwaliteit, belofte voor de toekomst en gevoel voor rake beeldspraak. In de debuutbundel Het nodige breken van dichter Sara Eelen trof ons deze typering: "Hier, de pijn, als dierenpootjes in nat cement.” Allereerst spreekt uit de bundel een onweerstaanbaar indrukwekkende obsessie met een van de grote thema’s uit de literatuur, namelijk de tijd, het wonderbaarlijke raadsel van het verglijden van de tijd en wat de tijd met ons doet en hoe wij, in ons leven, zowel moeten omgaan met het verleden als met onze plaats in het nu. De bundel is opgebouwd uit vier grotere delen [...]. Binnen elk van deze delen gaan de verzen onderling een spannende uitwisseling aan met elkaar. De beelden van het ene gedicht roepen de beelden van het volgende op; dat geeft een verrassende dynamiek. Maar tegelijkertijd toont elk gedicht een hoge concentratie op vaak één beeld, dat veelal teruggrijpt op de cruciale thematiek van deze bundel, namelijk die tussen dochters en een moeder. De onzichtbare vader en de alleenstaande moeder zijn figuren die telkens terugkeren, zonder dat we een en ander autobiografisch moeten duiden. Dat geeft de bundel een grote geheimenis die zich niet laat prijsgeven, en toch heeft de lezer een vermoeden. De dichter geeft kleine hints en neemt de oplossing telkens voor onze ogen weg. Prachtig in spanningsopbouw.' (fragment juryrapport)