Ester Naomi Perquin, foto Maatje van Eck
'Over Perquin wordt gezegd dat ze een scherp observator is. Dat is ze zeker, maar poëzie is geen fotografie. De suggestie dat zij iets observeert en dat vervolgens vangt in taal, ontkent in zekere zin haar kwaliteit als dichter. Eenzelfde beeld kan heel verschillend worden opgeroepen door taal. Het is de taal die ons raakt, eerder dan het beeld. Perquin weet emotioneel geladen situaties op te roepen door een taalbehandeling die veel van haar gedichten een theatraal karakter geeft. De lezer wordt geadresseerd, of tot getuige gemaakt van een gesprek, of er wordt iemand aan hem of haar voorgesteld.' (…) Een dichter die niet hard roept maar ingetogen op zoek gaat en ons daarbij ook nog regelmatig weet te verrassen met krasse, vrolijkstemmende uitspraken.' (fragmenten juryrapport)